Garcia Marquez’in ünlü “Kırmızı Pazartesi” romanı üzere. Romanda hani herkes cinayet işleneceğini bilir, kimse bir şey yapmaz. Onun üzere… Meloni’nin zaferi İtalya için “kırmızı” değil de bir “kara pazartesi” oldu. Zira zafer kimseye sürpriz olmadı. Kamuoyu yoklamaları Giorgia Meloni’nin beklenen zaferini aylardır alayı valayla ilan etmekteydi.
45 yaşındaki çiçeği burnunda bayan başbakan adayı Meloni, 2012’de şahsen kendisinin kurduğu “Fratelli d’Italia/İtalya’nın Kardeşleri” ile sandıkta tarihi zafer sağladı. Oyların yüzde 26’sıyla “Çizme”nin bir numaralı partisine dönüşen “Kardeşler”in başında, artık cumhurbaşkanından hükümeti kurma vazifesini teslim alması bekleniyor. Meloni’nin misyonu alması halinde, tek başına değil; her biri yüzde 8’er oy alan Matteo Salvini’nin “Lega/Birlik” Partisi ile 86 yaşındaki Silvio Berlsconi’nin “Forza Italia” Partisi’nden oluşan bir sağ ittifak başında-toplam yüzde 44’lük bir çoğunlukla- ülkeyi yönetmesi gerekiyor.
TARİHİ VE SİYASİ ZAFER
Bu durumda Meloni, İtalya’nın “ilk bayan başbakanı” olacak. Çok sağcı başkanın, Mussolini’nin iktidara geldiği 1922 yılının 100. yıldönümünde başbakanlığa çıkması da radikal dönemece çok tarihi bir kıymet katıyor.
Meloni alışılmış “faşist” suçlamalarını reddediyor ve kendisinin bu etiketle anılmasını kabul etmiyor. Ne ki geçmişinde Duçe hayranlığı ile bilinen bayan başkan, vaktiyle İtalya’da dağa taşa yazılı olan Mussolini’nin “Tanrı, vatan, aile/Dio, patria, famiglia” sloganıyla siyaset yapıyor. Sadece bu da değil, partisinin logosunda Mussolini destekçilerinin II. Dünya Savaşı sonrasında kurdukları “İtalyan Toplumsal Hareketi”nden devraldığı bir “alev” simgesini taşıyor. “Madem faşist değilsin, faşist simgeyle ne işin var? Şu simgeyi değiştir!” davetlerine kayıtsız kalmakta mahzur görmüyor. Meloni’nin zaferinin siyasi sonuçları da çok. Bunların başta geleni, Avrupa’nın tüm çok sağ kümeleri için stratejik bir dönemeç olması. Sonuçlar ilan edilir edilmez birinci kutlamalar Avrupa’nın önde gelen faşist önderleri ve partilerinden geldi. Fransa’nın ırkçı “Reconquete” Partisi önderi Eric Zemmour çabucak, “Meloni bize iktidara ulaşmanın mümkün olduğunu gösterdi” dedi. Le Pen’ciler; “Avrupa halkları nihayet başlarını kaldırıyor ve kendi yazgılarını ellerine alıyorlar!” diyerek tezahürat yaptılar. Macaristan’dan Orban alkış korosuna katılmaktan kaçınmadı. Kuzeyde sandıkta taze zafer sağlayan İsveç çok sağcılarından, güneyde İspanya’nın Neo-frankocu “Vox” partisine dek Avrupa’nın en uçtaki tüm sağ oluşumları bayram ediyor ve zaferi, varsaydıkları bir duvarın yıkılışı olarak kutluyorlar.
SOLUN HEZİMETİ
Sürpriz olmamasına karşın Meloni zaferinin önlenememesinin baş nedeni solun dağınıklığı, bölünmüşlüğü, sahipsizliği ve çaresizliği. Meloni’nin bir numaralı rakibi olan ve Meloni’nin partisi dahil tüm partilerin “şahıs partisi” olduğu bir ortamda “tek gerçek siyasi parti” sayılan “Partito Democratico/Demokrat Parti(DP)”nin önderi Enrico Letta, Meloni üzere dişli, cazgır, maharetli bir önder değil. Hatta başkan değil. Uygar, bir memleketler arası münasebetler proföserü. DP iç bölünmeler ve liderlik hengameleri yanında derin bir kimlik sorunu da yaşayan bir parti.
“Hükümet partisi” olmakla, “sol parti” olmak ortasındaki gelgitleri nedeniyle seçmeni ikna edemiyor. Seçmenlerinin bir kısmı partiyi “merkez olmamakla”, öbür kısmı “sol olmamakla” suçluyor. “Ne İsa’ya ne Musa’ya” yaranabilen parti, göz nazaran göre gelen badireye karşı bu nedenle sandıkta oyların lakin yüzde 19’unu alabildi ve hezimet yaşadı. Başka ufak siyasi oluşumlarla birlikte merkez sol ittifakın toplam oyları sonuçta yüzde 26’yı geçmiyor.
BELİRSİZLİK DÖNEMİ
Şimdi büyük olasılıkla Letta liderliği bırakacak ve parti sil baştan fetret bölümüne girecek. Solda – merkez sol ittifak dışında kalan – bir dizi öteki şahıs partileri ve yüzde 15 civarında oy alan Beş Yıldız Hareketi var. Hepsinin oyu bir ortaya getirildiğinde sağ bloka karşı matematiksel olarak yüzde 50’lik bir çoğunluk mümkün. Lakin bu işbirliğini kotaracak bir ortak vizyon ve başkan ortada yok. Meloni dönemeci ile İtalya ve Avrupa bir belirsizlik devrine giriyor. Birinci sefer AB kurucusu bir ülkenin başına çok sağcı bir önder geliyor. Bu, şimdi Brexit şokunu atlatamamış Avrupa için de yepisyeni bir buhranın eşiği. Ünlü muharrir Roberto Saviano’nun kelamlarıyla çünkü “İtalya nereye savrulsa Avrupa’nın gerisi daima geriden izliyor.”