Yan yana iki oda, odaların önünde de “eyvan” denilen bir açıklık alan. Eyvanın önü bir arşın yüksekliğinde dizeme denilen duvar. Dizemenin üstü yeniden bir arşın ahşap perde. Odalar ahşap tavanlı lakin eyvanda tavan yok. Hepsinin üzeri yekpare kiremit çatı. Lakin ne kedilerin ne de kuşların içeri girmesine mani olmaz. Her odada bir ocak vardır. Odaların ısıtılması da bu ocaklarla olur. Yemekler burada pişirilir, sıcak bir köşedir burası. Hayat daha çok dışarıda geçer. Yaz, kış güneşin altında göğün altında. Yıldızları perdeleyecek hiçbir şey yok. Vakitler, yıldızlara bakarak anlaşılır, hele ki hoş havalarda. Bu türlü havalarda dışarıda oturulur, konuta sırf yatmak için girilir. Komşular ortası bağlar kuvvetlidir. Herkes birbirinin yardımına koşar. Para hayattaki en son şeydir. O yüzden yokluk, yoksulluk üzere şeylere yabancıdır burada yaşayanlar. Vakit zaman köye çerçici gelir. Mesela yılda bir iki sefer tuz getirir develerle. O temel gereksinimler takasla ödenir. “Bir doluya bir dolu” denir. Sen ürettiğini verirsin o da gereksinimini verir. Kahvede çay içildiğinde ya da bakkaldan bir şey alındığında “harman veresiye”dir. Yani satın aldığının karşılığını harmanda tekrar eserinle ödersin. Berberler konutun çocuklarını bulduğu yerde tıraş eder, harman vakti gidip “berber hakkı” der, hakkını ister. Hali vakti yerinde olan verir. Durumu olmayandan istenmez.
Böyle bir dünya düşleyin. Bu düşün tam ortasına da sekiz yaşına dek ayaklarını kullanmadan görünen ve görünmeyen diyarları hayalleriyle gezen ve bu hayalleri tahta çubuklarla, çivilerle toprağa, taşlara resmeden bir çocuk yerleştirin. Bu çocuk bütün bu olup bitenleri, kozmosu, kainatı okumaya çalışıyor. Neredeyse hiç kaçırmadan tüm gün batımlarını izliyor. Her gün, elsiz, ayaksız seyahatlere çıkıyor…
“Arif Ay’ın bir şiiri var: İsmi Hasan Aycın Olan Şiir. ‘Elinde karıncaların sözlüğü’ der bir mısrasında ben o sözlüğü hazır buldum” diyor Aycın ve ekliyor: “Çünkü kendinizi olduğunuz yerde bulmaya çalışıyorsunuz. Kendinizi bulduğunuz yerde her şeyi bulmaya çalışıyorsunuz. Varlık alemindeki her şeyi anlamlandırmaya çalışıyorsunuz. Simgeler bu türlü oluşuyor. Ben gördüklerimi taklit ederek karalıyorum her şeyi. Bunu bir alfabeye dönüştürüyorum kendimce.” Bu hafta Çizer Hasan Aycın ile “O benim özelim, tıpkı vakitte da güzelim. Hayatımın en hoş yılları” dediği çocukluk yıllarından çizgilerinin izinde bir yola çıkıyoruz.
OĞLUM İSMİYLE DÜNYAYA GELDİ
20 Eylül 1955 tarihinde bu türlü bir köyde, bir köy meskeninde dünyaya geliyor Hasan Aycın. Ailesi şimdi o doğmadan dört ay evvel ölen Ağabey Hasan’ın hüznünü ve tevekkülünü içinde taşırken. O ölünce denmiş ki, “Sakın bu çocuğun ismini da Hasan koymayın, yoksa bu çocuk da ölür.” Annesi bu kelama bir inanmış bir inanamamış. Babası itiraz etmiş, “Benim oğlum ismiyle dünyaya geldi.” Dedesi, annesine “Kızım, çocuğunu azapta koymak istemezsen sakın ağlama. Onu sana Allah verdi, Allah aldı” der ağlamamasını öğütlermiş. Annesi kendisini tutsa da babasının kapalı bilinmeyen harmanlığa gidip ağladığını görürmüş. Bir de Aycın’ın yürüme yaşı gelip de yürüyemediğini görünce endişelerini bastıramaz olmuş.
“Bana çok sevdirilmiş bir insan öyküsü var” diyor Aycın, kendisinden evvelki Hasan’ın hikâyesi… “Ben o vakit kendimi onun devamı olan bir Hasan olarak görüyorum. Adımı ondan ödünç almışım, onun giysileri, eşyalarıyla hayata başlamışım. Yanımda anlatılan daima onun öyküsü. Ben onu çok önemsemişim. Birinci Hasan’ın kıssası benim cihana açılan kapım. O kıssadan bakıyorum her şeye. Ve o o denli hoş bir yerde ki. Bahçede çabucak şurada, bir adım yürüsem ben de oraya gireceğim. Görünenin ötesinde bir yer, ismi ‘cennet’. Ailemizden cennete birinci giden o. Sonra da ben gideceğim. Zira bana da ‘Ne vakit ölecek’ gözüyle bakılıyor. Ben de bunu içselleştiriyorum üstelik çocuk hâlimle. Bir yandan da her şeyi anlamlandırmaya çalışıyorum” diyerek anlatıyor o çocukluk günlerini.
DEVLET KAPISINDA KATİP OL
Ailede kimsenin diploması olmasa da dedesi dahil herkes okuyup yazmasını bilirmiş. Dedesinin Rumeli’de esaslı bir medrese eğitimi varmış. Babası nizamlı kitap ve Kur’an okurmuş. Annesi ise bir şey yazacağı vakit çocuklarından yardım alırmış. Sözleri okunuşuyla muharrir, “Oğlum, benim yazdıklarıma bir bak bakayım, noktalarını koyuver” dermiş. Aycın, çocukluğundan itibaren “Ahirette başımı ağrıtacak şeyler çizmemem lazım. Yüzümü ak edecek şeyler çizmem lazım” kanısının sebebinin annesinin “Oğlum, ahirette çizdiklerine can ver denildiğinde ne yapacaksın?” sorusu olduğunu söylüyor. “Sonrasında dönüp baktığımda annem, bu kelamıyla benim hem hayattaki hem de meslekteki birinci öğretmenimdir” diyor.
Aycın’ın içinde dünyaya geldiği meskenler epeyce eskiymiş. Babası, konutlarının tamir sürecinde biraz borçlanmış. “Ben bunu nasıl öderim?” diye endişelenip, Almanya’ya çalışmaya gitmiş. Gurbete gitmek ağrına gitmiş olacak ki yola çıkmadan çabucak önce oğluna bir öğütte bulunmuş, “Oğlum, git orta mektep bitir devlet kapısında katip ol. Benden sana kazma kürekten diğer bir şey kalmayacak” diye. Bir de imam hatip diye bir okul duyduğunu, orada namaz da kıldırdıklarını söylemiş. Böylelikle Aycın, orta okul için kentteki imam hatip okulunun imtihanına girmiş. Lakin ilkokul eğitimi köyde zayıf olduğundan okuyabilse de yazamıyormuş. İmtihanı kazanamamış. Dedesi “Bir de ben konuşayım” diyerek torununun elinden tutup okul müdürüne gitmiş. Aycın, hayatımın dönüm noktası oldu dediği o günü şöyle anlatıyor: “O vakit Abdullah Fındık isimli bir okul müdürü vardı. Dedemi görünce ceketini ilikledi, eğildi elini öptü. Kendi koltuğuna oturttu. Dedemle biraz konuştuktan sonra ‘Müsaade edersen ben bir de Hasan’la konuşayım’ dedi. Bana ‘Anlat bakalım, künyeni söyle’ dedi. Ben başladım asker üzere saymaya: ‘1955 Aslantepecik’te doğdum. İlkokulu köyümde okudum. Artık buraya tayin oldum.’ Müdür güldü, ‘Sen mezun oldun, biz tayin oluyoruz.’ Sonra dedeme dönüp, ‘Hasan’ı çok sevdim. Hasan benimdir’ dedi. O günlerden bugünlere geldik, elhamdülillah.”
İMAM HATİPLİLER HOŞ SANATA ALINMAZDI
İmam hatip son sınıfa geçtiğinde annesi “Baban giderken bir şey söyledi” diyerek Aycın ile konuşmak istemiş. “Bizim kızımız olmadı, bir kızımız olsun demiş halbuki babam. Ben iletisi aldım” diyor Aycın. Ailenin aklındaki isim imam hatipteki okul arkadaşı İsmail’ın kız kardeşiymiş. Aycın evvel arkadaşı İsmail ile konuşmuş arkasında aileler görüşmüşs. “Nasipmiş sözlendik, nişan oldu okul biter bitmez evlendik. Bugünlere geldik artık hamdolsun” sözünde bulunuyor. Üniversiteye başladığında yeni evlenmiş biri olarak çalışabileceği bir yer aramış. “Güzel sanatlara gidersem iş bulurum, karnımızı doyururum” kanısındaymış. Fakat Türkiye’deki tek hoş sanatlar akademisi Beşiktaş’taymış. O dönemki kısıtlamalar nedeniyle de imam hatip mezunları başvuramıyormuş. “İmam hatipliler yalnızca İslam enstitülerine girebiliyor. Ben de o alanda çok zayıfım. Meslek derslerim zayıf, fakat ikmale kalıp geçebiliyorum. Başarısız bir okul hayatım var” diyor Aycın. Hatta Fransızca’dan ikmale kalışını şöyle anlatıyor: “Fransızca’dan bütünlemeye kalmıştım. Okula öğretmenlere davetiye falan götürdüm, Fransızca hocası dedi ki, ‘Oğlum sen evlenemezsin daha okulun bitmedi.’ Ben de ‘Geçir evleneyim’ dedim. Gerçekten geçirdi. Daha sonra beni görünce de, ‘Senin yüzünden tüm ikmale kalanları geçirdim’ dedi.”
PUANIM YÜKSEM LAKİN HER OKULA GİREMİYORUM
Üniversite imtihanları o vakit sırf muhakkak vilayetlerde yapılıyormuş. Aycın da imtihana girmek için İstanbul’a gelmiş. Kolera salgınının akabinde İstanbul’un karantinadan yeni çıktığı günlermiş. İstanbul’da koleranın en yaygın olduğu bölgede, Sağmacılar Ortaokulu’nda imtihana girmiş. Test imtihanı da birinci kez burada deneyim etmiş. “Ama hayat bana daima pratik tahliller bulmayı öğretti” diyor Aycın ve imtihan sorularını nasıl cevapladığını anlatıyor: O zamanki sıralarda oturma yeri ve masa birleşikti. Eğimli masalar vardı ve masanın bitiminde kalem-silgi düşmesin diye düz bir çıta olurdu. Sıralara tek tek oturttular bizi. Ben de yeni bir silgi almıştım. Silindirik, altıgen silgiler vardı o vakit. Bir baktı beş şıklı sorular. Lakin hiçbir hazırlığım yok benim imtihan için. Nasıl cevaplayacağım, bilmiyorum ki. Kurşun kalemle silginin birinci yüzüne bir nokta, ikincisine iki nokta, üçüncüsüne üç… Altıncı yüzü boş bıraktım. Sıranın üzerinden silgiyi yuvarlıyorum, ne geldi çabucak işaretliyorum. Boş gelince bir daha yuvarlıyorum. Sonra kopya çektiğimi düşünerek imtihan gözcüleri geldi. Baktılar, bir şey bulamadılar. Ben de ‘Bu yasak mı?’ diye sordum. ‘Değil, devam et o zaman’ dediler. Hayattaki en kolay sınavımdı. Çok da uygun bir puan gelmişti. Erzuruma gitsem tıp fakültesine girebiliyorum yani. Lakin puan işe yaramıyor, imam hatip mezunu olduğum için her okula giremiyorsunuz.”
İSMET ÖZEL İÇİN HACETTEPE’YE GİTTİM
Hacettepe Üniversitesi’nin birtakım iki yıllık kısımlarına imam hatip mezunlarını aldıklarını duyunca hoş sanatların peşini bırakarak Ankara’ya gitmiş. O vakitler şimdi yeni yeni sağ kesite geçen ve “İsmet Ağabey” diyerek şiirlerinin birçoklarını ezbere bildiği İsmet Özel’in Hacettepe’de okuduğunu öğrenince iki yıllık en yüksek puanlı kısma, işletmeye kaydını yaptırmış. Lakin burada çalışma imkânı yokmuş. Parası olduğunda otel odasında, parası yoksa otogarda ya da sabah okula gidenlerin konutlarında kalıyor, hafta sonları Balıkesir’e gidip geliyormuş. Kul sıkışmayınca Hızır yetişmez ya, “Ben burada okuyamam” dediği noktada Allah yeni bir kapı açmış. Aycın Bursa İktisadi İlimler’e geçişini şöyle anlatıyor: “Balıkesir’de arkadaşlarla bir yatsı namazında mescitte buluştuk. Namaz sonrası birlikte çay içerken, ‘Bursa İktisadi ve Ticari İlimler imam hatip mezunlarını alacakmış’ dediler. Yarın da son günmüş. Üstelik okulda gece kısmı var, devam zaruriliği yok. Tam bana nazaran bir okul. Paldır küldür o gece Ankara’ya gittim, kaydımı almaya. Vermediler. Kısım lideriyle görüştüm, dekana dilekçe ver dendi. Ben de dekana gittim. Âlâ bir adammış, ‘Ne yapacaksın orada millet buraya gitmek istiyor sen çıkmak istiyorsun’ dedi. Evli olduğumu çalışmam gerektiğini söyledim. ‘Sen düzgün bir çocuğa benziyorsun, şuraya dilekçeni yaz. Yalnızca Bursa’nın istediği evrakları verelim sana. Kaydını silmeyelim tahminen yetişemezsin. Yetişemezsen dönersin’ dedi. Evraklarımı toparladım, geldim Bursa’ya. Ben girdim, arkamdan polisler kapıyı kapattılar. Kısmetmiş.”
Aycın, Bursa’da okurken evvel tabelacılık yapmayı, öbür işlerde çalışmayı denemiş, olmamış. O vakitler imtihanla emekçi alan Bursa’da olan Merinos Fabrikası’na girmek için tam üç kere imtihana girmiş. Üçüncü imtihandan sonra mülakata çağrılmış. Mülakatta verilen sorulara biraz dik başlı karşılıklar verse de kabul edilmiş. “Hem genciz hem de militan günlerimiz. Saçlar uzun, parka üzerimizde. Paçalarımız İspanyol, yaralarımız derin. Profil biraz anaşist bir halde. Zira gençliğin o günkü biçimi o. Bizden evvelki büyüklerimize, babalarımıza benzemiyoruz. Aslında kendi jenerasyonuma mahsus yanıtlar veriyorum” diyerek hem kendini hem de o günlerdeki gençliği anlatıyor.
Çizgiye birinci adım
Çizgileri birinci olarak vaktinin entelektüel katsayıyı yüksek bir gazetesi olan Yeni Periyot Gazetesi’nde yayınlanmaya başlamış. İkinci sayfalar ekseriyetle gazetelerde fikir sayfası olur. Aycın’ın çizgileri de bu sayfalarda yayımlanmış. Sayfanın sağdaki köşesinde İsmet Özel, sol köşesinde Rasim Özdenören… “Ben bir manada onlarla başlamış oldum” diyor Aycın. Çizgileri de en az köşe yazıları kadar konuşuluyor. İsmet Özel, şimdi tanımadan ondan albüm istiyor, Cahit Zarifoğlu birlikte bir kitap çıkarmayı teklif ediyor… Yalnızca onlar değil, içlerinde solun da olduğu bir düzineye yakın yayınevi Aycın’dan albüm istiyor. O ise, albüme sıcak bakmıyor, dahası çizgide bir geleceği olup olmayacağını bilmediği için cüret edemiyor. Kendisinden talepte bulunan topluluğun çıkarttığı mecmualara yetişebildiği kadarıyla çizmeye çalışıyor. Birbirinden farklı pek çok mecmuada çizgileri yayınlanıyor. Aycın o günler ile iligli, “Her boşluğu doldurmaya çalışıyordum. Gücüm de yetiyordu hamdolsun. Evvelce Mavera Dergisi… Yedi İklim’i arkadaşlarımla birlikte kuruyoruz bir edebiyat mecmuası, Yönelişler bir edebiyat mecmuası, İslam Mecmuası, Bayan ve Aile, hatta Gül Çocuk… Birbirlerinden çok farklı şeyler. Bir periyot İngiltere-Londra’ya çizgi veriyorum. Hepsine yetişmeye çalışıyorum. O vakitler da bizim mahallede ve her yerde şöyle bir şey var: Mecmualar müelliflerini birbirlerinden kıskanıyorlar, kardeş mecmua de olsa öbür yerde görmek istemiyorlar. Fakat çizer olmadığı için herkes beni kabul ediyor. Her taraftan teşvik görüyorum. Ben de yetişmeye çalışıyorum” diyor.
Bana hâlâ mektup yazmadılar
O sıralarda Hasan Aycın ile birlikte muharrir ve akademisyen olarak tanıdığımız Osman Bayraktar da Merinos Fabrikası’nda çalışıyormuş. Bayraktar sık sık Aycın’a baskı yapıyor, “Hasancım, bir karikatür mecmuası çıkarsak, stant açsak” diyormuş. Aycın bilmediğini söylese de Bayraktar ikna olmayarak çizgi istemeye devam ediyormuş. “Karikatür nedir bilmiyorum lakin lisede okul gazetesinde ben çiziyordum. Osman da benim her yeri karaladığımı biliyordu herhalde” diyor Aycın. Bayraktar bir gün gelip, “Ben gazeteci arkadaşlarla konuştum. Birkaç tane çizgi istiyorlar. Ona nazaran sana mektup göndereceklermiş” demiş. Aycın tekrar çizmiyor lakin Bayraktar da peşini bırakmıyor odacılarıyla haber gönderiyor. Bir gün gelen odacı, “Osman Ağabey’in selamı var, bana ne gönderecek diyor” deyince Aycın, tükenmez bir kalemle hayali olarak Bayraktar’ın karikatürünü çizip gönderiyor. “O karikatürden sonra Osman benim yakamı hiç bırakmadı” diye sitem ediyor. Birkaç çizgi yapıp veriyor. Bayraktar’da Yeni Dönem Gazetesi’nden irtibatta olduğu arkadaşları, Ahmet Kot, Şakir Kurtulmuş, merhum Ahmet Ozak’a gönderiyor. Aycın’ın gazeteye gönderdiği birinci çizgilerin yayınlanmasını şöyle anlatıyor: “Birgün bir arkadaş çıktı geldi, ‘Gazetede çizmeye başlamışsın’ diye. Dedim onlar bana mektup yazacaklardı? Çizgiler pat pat yayınlanıyor. Birinci yayınlanan çizgi 3 Şubat 1978 tarihliydi. O vakit Amerika-Sovyetler Birliği gerginliği vardı. Dünya küresini yuvarlayan iki pislik böceğini çizmiştim. O gün bugündür yayımlanıyor çizgilerim. Ancak bana hala mektup yazmadılar. Ben de Ahmet Kot’u gördükçe takılıyorum, ‘Bana hâlâ mektup yazmadınız’ diye… Allah kapıları açıyor, eskilerin tabiriyle ‘Yürü ya kulum’ deyince bize de yürümek kalıyor.”
Fabrikada grafikerlik
Fabrika üç aylık yetiştirme takımına kabul etmiş Aycın’ı. Bu üç ay Aycın’a gelince tam sekiz ay olmuş. Beklemeye devam etmiş ve tam vazgeçeceği anda tekrar bir nasip belirmiş. Fabrikanın grafikeri fabrikadan ayrılmak istemiş. Yetiştirme takımından herkes denenmiş. Hiçbiri yapamamış. Sıra Aycın’a gelmiş. Grafiker, evvel oradaki eşyaları, araç-gereçleri tanıtmış. Sonra bir düzine kadar klasör getirmiş masaya. Bir tane de sırtı yazılı bir klasör göstermiş. Boş olanları ona nazaran yazması için bir liste verip gitmiş. “Geldiğinde ben oturuyorum. Adam bana bir bozuk attı, ‘Ben sana iş verdim oturuyorsun’ diye. Yaptığımı söyleyince şarırdı. ‘Sen mi yazdın bunları, bir de imam hatip mezunuyum diyorsun, sanat okulu mu okudun?’ diye sordu. ‘İmam hatip mezunuyum’ dedim ancak tabelacılıktan falan hiç bahsetmedim. Elimi tuttuğu üzere müdürün yanına götürdü, ‘Ben işi bırakıyorum, Hasan yapacak’ dedi. Ben o gün, o denli grafiker oldum.
Kitabımın ismi İsmet Özel’den
Bocurgat çıkarken, İsmet Özel ile ortalarında geçen bir diyaloğu şöyle anlatıyor: “Yayıncısı İsmet Özel’di, kulakları çınlasın. İsmini de o koydu, bir takdim yazısı da yazdı. Ancak yazmadan sordu, ‘Sen bir ekol musun?’ ‘O ne abi’ dedim. ‘Yani seni takip edenler var mı?’ diye sordu. ‘Ya abi, ben kimseyi takip etmedim, ardıma da bakmadım beni takip eden var mı diye.’ Sağıma soluma, önüme gerime baksaydım ben bu işi yapamazdım. Ben işin daima ‘var mıyım, yok muyum’ noktasında oldum. Tahminen üzerime görev aldım, tahminen istedikleri için aldım.”
“Önce çizdim, sonra yazdım” diyor Aycın. Fakat hiçbir işi yapıp da “Bunu nerede yayınlarım?” diye bir tasası olmadığının şu sözlerle altını çiziyor: “Benden istenmiş ve ben prensiplerim doğrultusunda yetişmeye çalışmışım. Siz yürüdükçe önünüzde yollar açılıyor. Kendi pratiklerinizi geliştiriyorsunuz. Baktım ki benim okul öncesi günlerinde sağa sola yaptığım karalamalar sonrasında benim formülüme dönüşmüş. Elimin altına kağıt kalem aldıktan sonra ben notlarımı da çizgiyle almaya başlamışım. Bu notlar benim yazılı notlarımdan çok daha fazla. Görüştüğünüz her yüz konuştuğunuz şeyler, o havuzu daima besliyor. Bakıyorsunuz notlarınıza birleştiriyor çiziyorsunuz.”
Turpun yeterlisi heybede
Aycın, bir televizyon programında çekimler esnasında Hasan Kaçan ve Raşit Yakalı ile ortalarında geçen bir konuşmadan bahsediyor: “Hasan dedi ki, ‘Üstad hâlâ çiziyorsun, nasıl? Ellerin titremiyor mu? Biz bıraktık.’ Titriyor fakat hâlâ çiziyordum. Bu konuşmanın çabucak gerisinden rahatsızlandım. Uzun bir hastalık periyoduna girdim. Ramazan Bayramı için taburcu olup memlekete geldiğimde aklımda daima ‘Acaba çizebilecek miyim?’ sorusu vardı. Birkaç gün kendimi zorladım, evet çizebiliyorum. Gazeteye birkaç çizgi gönderdim. En çok da imzamı atarken zorlandım. Biraz daha kendimi toparladıktan sonra baktım hâlâ çizebiliyorum, yazabiliyorum çok şükür.” Masanın üzerinde duran çantasını gösteriyor: “Yanımda bir yarım roman var. Yarım roman o kadar uzun vakittir yarım ki. Fakat onu ısrarla bitirmem lazım diyorum” diyor. Sahipkıran “Nam-ı Öbür Hamzaname” ve Bin Hüseyin “Nam-ı Öbür Battalname”den sonra Münteha “Nam-ı Öbür Aşkname”… Şöyle ekliyor: “Ben romanlarımı bir yükümlülük olarak hissetim. Zira o denli şeyler oluyor ki bu çağda yokmuşuz üzere değerlendiriliyoruz, kıymetlerimiz biteviye aşındırılıyor ve aşağılanıyor. Buna sessiz ve seyirci kalamayız.”
Son olarak anlatmak isteyip anlatamadığı bir şey olup olmadığını soruyorum Aycın’a. “Çok… Ne anlattık ki daha? Bunu kelam olsun diye söylemiyorum. Daima bakıyorum, turpun düzgünü heybede, onu bir türlü anlatamıyoruz. Ne kadar anlatırsak anlatalım acziyetimizi keşfediyoruz” diye cevaplıyor. Aycın’ın pek çok isme, hususa, olaya dair ithaf çalışmaları olsa da çizmek isteyip de bir türlü çizemediği, tekraren çizip de beğenemediği daha doğrusu verdiği pahaya eş bir çizgi tutturamadığı çok isim olmuş. Aliya İzetbegoviç, Mehmet Zahid Kotku, Pir Ahmet Yasin bu kıymetli isimlerden birkaçı. “Bir gün çizer miyim, çizebilir miyim bilmiyorum. Allah biliyor. Lakin çizmek istiyorum” diyor. Aycın’ın bugünden sonra uzun soluklu olduğu göze alamadığını söylediği çalışmalar varmış. Bir ekip çalışmalarını da tamamlanması gereken daha elzem işlere öncelik vererek yarım bırakıp artık rafa kaldırmış. Aycın, “Bu yalnızca bana özel bir şey değil” diyerek Merhum Mehmet Akif’i örnek veriyor: “Mehmet Akif de peygamberler tarihini bu milletin çocukları için manzum bir eser olarak yazmak istemiş ancak olmamış. Hatta Hasan Basri Çantay biraz kendini kabahatler bu bahiste. Ona meal konusunda çok ısrarcı oldukları için en verimli yıllarını bu işe harcadığını ve sonunda o yıllardaki Türkçe ibadet projelerini duyunca yarım bıraktığını anlatır. Benim de bu bahiste bir kelamım var, ‘Burası dünyadır. Burada işler daima yarım kalır’ diye. Elbette benim işlerim de yarım kalacak. Gücümce, takatimce çabuk olmalıyım.”
Gül yetiştiren bir adam
“Biraz Rasim Bey’in Gül Yetiştiren Adam kıssası üzeredir dedemin hikâyesi” diyerek anlatıyor dedesini. Osmanlı’nın son devirleri, düzensizliğin arttığı yıllar. Dedesi de Balkan Harbi sırasında Bulgar komitacılar tarafından cepheye götürülüyor. Müslümanlar, komitacıların ortasına dağıtılarak geri hizmetlere veriliyor. O devrin kaideleri, kime karşı savaştıklarını bilmiyorlar. Savaşın birinci günü, akşam oluyor, savaş duruyor. İki taraf da karşılıklı sonraki güne hazırlıklarına başıyorlar. Tam o anda dedesi düşman taburlarından yatsı ezanı sesini duyuyor. “Bre kafir, bizi Müslümana karşı savaştırımış!” diyip cephesinden fırlıyor. Dedesi o günleri anlatırken, “Asıl savaş gece başladı” dermiş. Kurşun yağmurunun içinde karanlığa gerçek kaçmış. Onun üzere ezanı duyan, karşı cepheye koşmuş. Kaçakların gerisinden da Bulgarlar kurşun yağdırmışlar. Silah sesleri kesilinceye kadar kaçmış, takati kesilince düşmüş kalmış. Serçe parmağında bir sızı hissetmiş, bir bakmış ucu yok. Demiş ki “Parmacığım, parmacığım… Sen şehit olmuşsun!”
Balkan Harbi’nden tahminen 15 yıl sonra, artık oralar diğer, buralar öteki bir diyar olmuş. Balıkesir’de çoluk çocuğa karışmış. Birinci fırsatını bulduğunda yaya bir biçimde tekrar gitmiş. Ailesinden sırf annesini bulmuş. Ne kardeşleri, ne babası ne akrabası… Nineleri tek başına kalmış ve dedesi anlatırken “Anam, yer üzere, gök üzere duruyordu” demiş. Dedem kendisini meyyit zanneden annesine olanları anlatmış. “Balıkesir diye bir yer var bizim Hasköy üzere orada yaşıyorum. Evlendim, çocuklarım var. Seni götüreceğim” demiş. Kadıncağızın birinci sorusu, “Orada da kafir var mı oğul?” olmuş. Yaşlı anasını sırtında köye kadar getirmiş.
Latince bilir, okur muharrir ancak kullanmazmış dedesi. Notlarını Osmanlıca alır, mektuplarını Osmanlıca yazarmış. “Bir dünyası vardı onu miras bıraktı bize. Kitaplarının bir kısmı nasipmiş bana kaldı” diyor Aycın.