Mahsum Kara
DİYARBAKIR – Hanefi Çakmak 56 yaşında, Diyarbakır’da 33 yıldır çekçek otomobiliyle yük taşıyarak geçinmeye çalışıyor. Çakmak, sabah erken saatlerde çekçek otomobilini alarak meskenden çıkıp yük taşımak için kent merkezinin işlek caddelerinde bekliyor.
Öğle saatlerinde yük taşıdıktan sonra Melik Ahmet Caddesi’nde bir ağacın altında dinlenirken kendisiyle sohbet ediyoruz…
‘EVİ GEÇİNDİRMEK SAHİDEN ÇOK ZOR’
Çocuk yaştayken ailesiyle birlikte Diyarbakır’ın Silvan ilçesinde köy ağasının zulmünden kaçıp merkeze yerleştiklerini belirten Çakmak, şöyle anlatıyor hayatını: “Çocuk yaşta bile hayatın zorluklarının farkındaydım. O günlerde bir odada on beş kişi yaşıyorduk. O günden bugüne değişen bir şey olmadı benim için, daima sıkıntı yaşadım bu hayatı. Ailem, köy ağasının zulmünden kaçmaya çalıştı, ben ise bugün ekonomik koşulların zulmünden kurtulmaya çalışıyorum. Sekiz tane çocuğum var onlara bakmak zorundayım. 33 yaşında olan bir oğlum kendisine yanlış bir iğne vurulduğu için felç kaldı. Artık yatalak, onun hastane masraflarını karşılamakta bile zorlanıyorum. 18 yaşında olan bir öteki çocuğum kalbinden rahatsız. Onların bütün masraflarını ben karşılamak zorundayım. Yeşil kartlı olduğum için özel hastanelere gitmem çok sıkıntı. Sigorta falan yok. Devlet hastanesinde bile bazen sıra bulamadığımız vakitler oluyor. Geriye kalan çocuklarım lise mezunu hiçbirinin elinde iş yok, tek çalışan benim. Çok zorluğa karşın bir konutu geçindirmek hakikaten çok sıkıntı. Bir baba olarak tek dermanım çalışmak.”
‘YÜK TAŞIMAKTAN ELLERİM TİTRİYOR’
Yük taşımaktan ellerinin titrediği belirten Çakmak, çalışma şartlarını söyle anlatıyor: “Sabah erkenden konuttan gelip ekseriyetle Melik Ahmet Caddesi’nde ve Bağlar Dörtyol’da akşama kadar yük taşımak için bekliyorum. Az çok, uzun kısa uzaklık demeden her yükü taşıyorum. Günlük karım 60 ile 100 TL ortasında değişiyor. Kimi günler para bile kazanamadığım oluyor. Gün uzunluğu güneşin altında bekliyorum. Yük taşımaktan kimi günler sırt ağrısından uyuyamıyorum. Hayatım daima yük taşımakla geçti. Mecburum; bu işi yapmaktan öteki dermanım yok. Ben de çalışmazsam konuta bakacak kimse yok. Elektrik faturası bu ay 500 doğalgaz 700 TL gelmiş, nasıl ödeyeceğimi bilmiyorum. Kaldığım mesken benim o da kira olsaydı çok zorlanacaktım. Hiçbir şey yapmasak bile yalnızca konutun masrafı aylık üç bini buluyor. Ay sonu getirene kadar akla karayı seçiyorum.”
‘DIŞARIDA YEMEK YEMEK BİZİM İÇİN LÜKSE KAÇIYOR’
İş yapamadığı günlerde gün içinde yemek bile yemediğini söyleyen Çakmak şunları lisana getiriyor:
“Yemin ederim ki bazen konuta aç gidiyorum. Dışarıda yemek yemek bizim için çok lükse kaçıyor. Öğlen saatlerinde yalnızca iki simit yiyebiliyorum. Bazen onu bile yiyemiyorum. Kazandığım parayı meskene götürmek zorundayım. On kişilik aileyiz her şeyden kısmak zorundayız, birtakım şeylerden kısmazsak; geçinmemiz çok güç. Düşünün, pazara gidiyorum. Neyin fiyatını sorsam alabileceğimin üstünde bir fiyat söylüyorlar, her şeyin fiyatı üç dört kat artmış. Bu pahalılıkta insan ne alabilir ki, hiçbir şey… Aslında parayı zar güç kazanıyorum. Bir haftalık karımı konutun bir günlük gereksinimlerine veriyorum o bile yetmiyor.”